Urodziny bloga

Dzisiaj nie będzie włosowo...a przynajmniej nie całkiem. Z dwóch powodów: pierwszy jest taki, że mam dzisiaj wolne i od rana absolutnie nic nie robię. No dobra nie całkiem, ale nie nadwyrężam procesora;) Drugi powód, ma związek z czymś na co sama nie zwróciłam uwagi a przypomniała mi o tym Natalia, to urodziny mojego Bloga. Dzieciak skończył już roczek. Dla mnie nie do ogarnięcia, że przez ten rok się nie poddałam i nadal go prowadzę.

Założyłam go po to, żeby zmotywować siebie do znalezienia odpowiedzi. Uznałam, że jak zrobię to "publicznie" to będzie wstyd i hańba jak się poddam w połowie drogi. Czy mi się tu udało? Jak widać nie, ale nie oznacza to, że poniosłam porażkę na całym froncie. Bardzo dużo się dowiedziałam, zwłaszcza dzięki ludziom którzy tu zaglądają oraz tym do których ja zaglądam. Nie spędzam całego dnia buszując po blogach, nie bawię się w rozdanie, współprace, reklamy i inne rzeczy które napędzają "ruch" (z wyjątkiem pojedynczych historii). Nie mam głowy do takich rzeczy i nie to było celem. Więc każdy kto tu zagląda wiem, że robi to, bo tak jak ja szuka pomocy. Im jest was więcej, tym bardziej widzę jak wiele brakuje informacji na blogu które mogłyby wam pomóc. Niestety ja jedyne czym mogę się podzielić to swoim doświadczeniem. Dlatego bardzo dziękuję wam wszystkim, że się udzielacie i pomagacie sobie nawzajem.

Życzę każdemu z was (bo i czasami nawet panowie tu zaglądają) a także sobie, bujnej czupryny:)

P.S. Wybaczcie, ostatnio mam mniej czasu na prowadzenie bloga. Szykuje mi się w tym miesiącu przeprowadzka a dodatkowo full roboty skutecznie odcina mnie od wszystkiego. Nadal jednak zawzięcie masuję czerep i wcieram moją magiczną wcierkę. Włosy lecą, ale przez to, że mam zapełniony cały swój czas, nie mam  kiedy myśleć o wylatujących kłakach. Pod tym względem moja psychika zdecydowanie odpoczywa. Ale jak to w życiu bywa, gniecie ją coś innego. W ten sposób tworzy się błędne koło. Nazywa się telogen.
Czekałam w kuchni aż zagotuje się woda, stałam przy oknie, padał deszcz. Tak pomyślałam, jakby to było żyć w miejscu gdzie wszystko dzieje się bez pośpiechy, czas biegnie powoli. Myślę, że to byłoby na jakiejś wyspie, wokół palmy, rozgrzane powietrze. Żyłabym z łowienia ryb i plecenia koszyków. Nie budziłby mnie zgiełk miasta, nie ścigałabym się z czasem. Czy byłabym szczęśliwsza, czy nie miałabym problemów?