W świecie sztuczności

Czy zauważyliście, że coraz częściej mówi się o sztucznym poprawianiu urody? Zaczynając od operacji plastycznych grubszego kalibru, poprzez powiększanie piersi, botoks, aż po tak niewinne zabiegi jak doczepienie sztucznych rzęs? Mimo, iż nie należę do osób szczególnie pilnie śledzących nowinki z życia naszych „gwiazd” to jednak co rusz rzuca mi się w oczy wzmianka, że ta Pani zrobiła sobie to, a tamten Pan tamto. Powiedzmy, że mam do tego stosunek raczej neutralny, jak ktoś się lepiej czuje posiadając piersi o 2 rozmiary większe to czemu nie? Natomiast zauważyłam, że strasznie dużo osób reaguje na takie newsy krytyką. A tu mówimy tylko o osobach z pierwszych stron gazet. A przecież wśród nas, przeciętnych Kowalskich też są osoby które poddają się takim zabiegom.

Pytanie: czy naprawdę jest to takie złe?

Pod jednym ze zdjęć na których jedna z w/w Pań miała doczepiana włosy, ktoś napisał: „czy nie jest Ci przykro kiedy wieczorem przychodzisz do domu, odczepiasz włosy i widzisz jakie swoje własne masz liche?” Jak to przeczytałam, to nie wiem jak jej, ale mi zrobiło się przykro! Wiadomo dlaczego. Jeśli mam liche włosy to mam to podkreślać? Jeśli mam nadwagę to mam ubierać się tak, że będzie to widoczne jeszcze bardziej? Jeśli jestem niska to buty na obcasie są nie dla mnie? Mam krótkie rzęsy to dlaczego nie mogę mieć tak jak moje koleżanki długich i gęstych? Myślę, że mogłabym wymieniać tak jeszcze długo, ale nie w tym rzecz. Czy ktoś ma prawo nas krytykować za to, że chcemy czuć się lepiej sami ze sobą i zarzucać nam, że przez to jesteśmy sztuczni? Czasy się zmieniają i to one generują jacy jesteśmy. Jest popyt, jest podaż. Proste.

Podam Wam kilka przypadków, które gdzieś tam krążą w moim świecie i chyba dosyć dobrze obrazują to co chcę powiedzieć.

Wiecie z czym zawsze kojarzyła mi się Panna młoda: jak daleko sięgam pamięcią, zawsze z tipsami. Pewnie dlatego, że dywan przed ołtarzem zamiast kwiatami był zawsze usłany tipsami, a już nie wspomnę o tym ja wyglądała podłoga po zabawie weselnej i tutaj już nie tylko wkład Panny Młodej był widoczny. Wiadomo czasy się zmieniły, teraz są żele, hybrydy czy inne kosmosy i już nikt nie przykleja na Kropelkę sztucznych paznokci. Ale pytanie czy jeśli w tym tak ważnym dniu Panna Młoda chce mieć piękne dłonie, bo w końcu oczy każdego są zwrócone  w jej stronę, to dlaczego ma nie chcieć wyglądać równie ładnie każdego następnego dnia? Pamiętam, że jako nastka przemierzałam takie sztuczne paznokcie i zazwyczaj te które miały iść na mały palec pasowały mi na kciuk. I jak tu iść do ślubu? Moje brzydkie, jak ja się pokażę? A z dnia codziennego? Idę do pracy na spotkanie z klientem i co? Klient, facet ma ładniejsze paznokcie niż ja! Moje są słabe, łamliwe, szału nie robią. Co robię? Chowam dłonie w rękaw, nich nie widzi. Wstydzę się. 

Kolejny przykład: malowanie brwi, teraz bardzo na topie, najlepiej grube czarne odbiegające mocno od ich naturalnego wyglądu. I super! Bo dzięki temu też ja nie wyglądam dziwnie kiedy muszę sobie domalować 1/3 jednej brwi ponieważ tyle mi wypadło.  Zanim moje ŁZS i nieumiejętne operowanie pęsetą zrobiły mi krzywdę na twarzy, miałam bardzo grube, gęste i ciemne brwi. I dalej chcę mieć takie! A, że muszę domalować, trudno! Po jakimś czasie wszyscy chyba uznali, że takie mam i tak jest dobrze, chociaż początkowo padały pytania czy idę odprawiać mszę na cmentarzu. Moje poprawianie brwi to naprawdę nie inwazja kosmitów i robię to bardzo z wyczuciem. Zresztą jak cały makijaż. No, ale zapewne widać, że są ciemniejsze i ktoś kto mnie dobrze zna zobaczy różnicę.

Ostatnio poszłam na spotkanie ze znajomymi, męskie grono więc wiadomo: tapeta perfekcyjna, wszystkie parchy na twarzy pokryte równo gładzią-podkład się jeszcze nie zdążył zaważyć, na oko cień, tusz, pomadka na usto...czyli tak naprawdę tak samo jak każdego dnia, tylko wersja przed pójściem do pracy a nie już po 8h. I co usłyszałam: ojej jak ja ładnie wyglądasz, a chwilę później jechane: wcześniej tak nie wyglądałaś! Nie sterałaś się! A jak zmyje to jej poznać nie będzie można! 

Wymieniłam wyżej buty na obcasie. Co prawa nie miało to nawiązania do mnie, ale opowiem dosyć zabawną anegdotkę ze swojego życia. Nie należę do osób wysokich o czym już kiedyś wspomniałam. W butach na obcasach mino to nie chodzę często ponieważ w 99% przypadkach jak danego dnia je przywdzieję, to się okazuje, że mimo iż plan był inny, muszę biegać przez cały dzień po mieście, cierpię przez to okrutnie i modle się o to, żebym mogła w końcu usiąść. Natomiast nie ukrywam, że zdarzają się te rzadkie chwile kiedy można mnie zobaczyć o te 5cm wyższą. I wiecie co wtedy słyszę? Że oszukuję. Pierwszy raz jak to od kogoś usłyszałam, to nie wiedziałam o co chodzi, ale kolejna osoba mi wytłumaczyła: oszukujesz, założyłaś obcasy, a tak naprawdę jesteś niska. Niestety mój umysł nie do końca to ogarnia. Jest ewidentnie sprzeciw społeczeństwa na to, żeby niskie osoby nosiły obcasy. Dlaczego? Nie wiem, bo nawet w obcasach nadal jestem niska, więc nie powinnam moim wzrostem modelki nikogo wpędzać w kompleksy.

No to jak to w końcu  jest? Dobrze czy źle? Jeśli się pomaluję i wiem, że wyglądam lepiej, bo w końcu tak usłyszałam, to czy mam tego nie robić, bo jak zmyję makijaż to będę wyglądała gorzej? Czy jak doczepię włosy i wyglądają one na gęstsze i dzięki temu mam większą pewność siebie, to mam tego nie robić, bo przecież będę musiała w końcu je odczepić i rzeczywistość mnie przygniecie? Mam zmarszczkę na czole, wyglądam jakbym była wściekła, dodaje mi lat, to czy nie mogę skorzystać z botoksu, bo kogoś to zaboli, bo przecież powinnam starzeć się godnie? Zacytuje mojego ojca: starość jest brzydka. Z punktu widzenia artystycznego nie, ale np. mój ojciec, pan w podeszłym wieku tak siebie postrzega. Co robi? Zaczął uprawiać sport, bardziej dbać o siebie, bo chce wyglądać młodziej. I czy ktoś powie 60cio letniemu mężczyźnie: Panie, starzej się godnie? Zgadzam się z tym, że niektóre rzeczy mogą razić. Zrobił się taki trend na to, żeby wszystko w sobie poprawiać, ale mam wrażenie, że to nawet nie tyle jest kwestia tego, że ludziom się to nie podoba, tylko kwestia zazdrości. Ani by nie doczepili sobie sztucznych rzęs, ani nie powiększyli piersi, więc jakim prawem ktoś to zrobił i wygląda lepiej? 

Kiedy znajome chodzą do kosmetyczki to mam mieszane uczucie. I myślę, że to jest właśnie zazdrość. Mam negatywne odczucia odnośnie takich wizyt, bo sama z nich nie korzystam. I to nawet nie dlatego, że nie mam czasu, pieniędzy (chociaż nie wiem ile kosztują takie zabiegi, więc może faktycznie nie mam na to pieniędzy), ale dlatego, że na myśl o tym, że ktoś miałby mi coś robić przy twarzy mam gęsią skórkę. Mam brzydką cerę, ale nie oddam się w czyjeś ręce. I mi zazdrość, jak widzę te piękne pyszczki a ja muszę chować się pod toną pudru. Ale czy one tego mają nie robić, bo ja mam inne zdanie? Nie. Więc nie wypowiadam się źle o nich, czy o tym, że z tego korzystają, czy że są sztuczne, bo ja tego nie robię. 

Jakie macie zdanie na ten temat? Czy uważacie, że faktycznie wszystko robi się coraz bardziej sztuczne (chociaż  akurat temu zaprzeczyć nie można, bo tak jest) i czy jest to tak bardzo złe? Czy przez to, że jest to coraz bardziej popularne, osoby które naprawdę takich zabiegów potrzebują, nie wyglądają dzięki temu nienaturalnie? Chociażby właśnie na przykładzie moich brwi: jeśli nie byłoby trendu na domalowane grube krechy to wyglądałabym dziwnie próbując ukryć ubytki, bo bym się wyróżniała, a dzięki temu zlałam się z tłumem. Pewnie, że czasami fajnie się wyróżniać, ale pamiętajmy, że to nie koniecznie marzenie każdego;)