Minął rok odkąd ostatni raz przekroczyłam próg salonu fryzjerskiego. Mimo tego, że włosy lecą mi strasznie zaparłam się, że nie pójdę ich ściąć. Każde wakacje kończę z bobem na głowie i liczę, że za rok nie będę zmuszona zmieniać fryzury. Chociaż po obejrzeniu zdjęć które zrobiłam z myślą o tym wpisie, wydaje mi się, że i tak powinnam pójść pod nożyce. Uśmiałam się przednio. Jakie one są krzywe!:D Naturalnie włosy mam proste, ale w dzień kiedy robiłam zdjęcia biegałam przez pół dnia z kokiem na głowie i efekt taki, że nie dość, że krzywe, to jeszcze zbaraniały tylko na tym dłuższym fragmencie. Niestety mimo usilnych prób, nie udało mi się ich do "sesji" rozprostować całkowicie.
Są suche, krzywe i przebijają siwki, ale jak zwykle moje włosy "stanęły" na wysokości zadania i zapozowały przyzwoicie. Przynajmniej tak ja uważa. Od tyłu nie widać, że łysieję. No dobrze, nie oszukujmy się, to tylko zdjęcie, ale w takim razie dlaczego moja twarz tak dobrze nie wychodzi na zdjęciach? Wcale bym się o to nie obraziła. Mało tego, gro osób mnie na zdjęciach nie rozpoznaje! Ale zostawmy ten temat. Może i tą sztukę kiedyś opanuję:) Ponoć teraz umiejętność zrobienia sobie dobrego selfie to podstawa;) Ja już jestem na takie rzeczy chyba za stara;)
lipiec 2014
lipiec 2013
Ponieważ dostaje pytania od was jak tym razem idzie mi z Loxonem, odpowiadam:)
-stosuję od początku czerwca, dwa razy dziennie. Włosy myję z małymi wyjątkami codziennie. Wspominam o tym, ponieważ dzięki temu nie odczuwam większego podrażnienia skóry.
-od około 3 tygodni mam wzmożone wypadanie włosów.
***
Może niektórzy pamiętają, jak to postanowiłam zmienić swój tryb życia i trochę o siebie zadbać;) Nie będę wam pokazywać miseczki z owsianką i jagódkami, wybaczcie, aż tak dobrze mi nie idzie;) Jest troszkę lepiej niż było, ale do celu mi jeszcze brakuję, Liczę, że jak już zamontują mi kuchnię, to zacznę gotować i będzie to wszystko miało jakiś ład i porządek. Natomiast jest mniej cukru, nie ma chleba, niestety pojawił się nabiał, ale uznałam go za bezpieczniejszy niż gluten. Więcej ruchu. Nie uprawiam żadnych szaleństw (teraz to nawet nie mogę, bo mam szwy na plecach), ale powrotną drogę z pracy do domu pokonuję na piechotę, co uważam, że jest już dobrym początkiem, biorąc pod uwagę, że do tej pory jednak w moim życiu przodowała komunikacja miejska. Mam mocne postanowienie, żeby również trasa poranna była piszą, ale póki co mam tyle do załatwiania, żebym się już całkiem z niczym nie wyrobiła. Z tymi spacerami najzabawniejsze jest to, że zaczęłam je na spontanie. Wyciągnęłam stare buty sportowe, które pamiętają jeszcze podstawówkę (dla przypomnienia, mam 30 lat), są strasznie zniszczone, poklejone i przy tym niesamowicie wygodne. Do tego sukienka i torebeczka. Wyglądam...dziwnie. I mam to absolutnie w nosie! Dzięki tym spacerom w tydzień zrzuciłam 1,5 kilo. Od poniedziałku miałam przerwę z "przyczyn technicznych" i mimo, że nie jadłam dużo więcej (no może kapkę), to już nabrałam na siebie 1kg. Wniosek, trzeba się ruszać.
Pierwszy dzień był męczący. Po całym dniu, godzina 21sza, moje marzenie, zmyć z siebie ten upał i iść spać, a ja idę, idę i idę. Trasa ma 4km, więc nie jest daleko, ale ja chcę już być na miejscu! Do domu dotarłam całkowicie ugotowana. Drugiego dnia to samo, ale już 5tego nie wyobrażałam sobie, żeby wsiąść w tramwaj. Ten prawie godzinny spacer o zmierzchu był najprzyjemniejszą częścią dnia! Wiem, że dla niektórych to banał, bo uprawiają sport, dużo się ruszają, ale dla mnie osoby która odkąd zaczęła pracę zawodową coś takiego jak ruch stał się naprawdę rzadkością, to już naprawdę dużo. Na początku narzekałam strasznie, że nie mam dostępu do internetu, nie mam tv, bo jednak utrudnia mi to życie momentami mocno, jednak widzę teraz tego plusy. I mimo, że net by mi się przydał, chyba jeszcze nie zdecyduję się na jego założenie, a przynajmniej do momentu, aż "ruch" zagości w moim życiu na dobre.
I tym jakże pozytywnym akcentem, życzę wam dzisiaj chłodnego powiewu wiatru w tym skwarze, a ja zabieram się do pracy. Sobota pracująca;)